Najlepiej zapytać o to je same! Badacze Mobile Institute podjęli się trudnego zadania - stworzenia sylwetki współczesnej Polki. W tym celu przepytano ponad 1000 Polek z różnych grup „Ten program to nie jest miejsce dla niej”, „Nie nadaje się”, „Niech zajmie się młodszymi widzami” – po debiucie Patricii Kazadi w weekendowym wydaniu „Dzień dobry TVN” posypały się ostre komentarze niezadowolonych widzów. Co kręci facetów - dowiedz się, dlaczego mężczyźni kochają kobiece piersi i jak oksytocyna wpływa na poziom podniecenia. Sprawdź, jak pieszcząc piersi zwiększyć podniecenie i pobudzić strefy erogenne Tylko do końca roku pracownicy mogą skorzystać z podwyższonego do 2000 zł limitu zwolnienia w PIT dla benefitów, bonusów i świadczeń finansowanych z ZFŚS. Z sondażu CBOS-u z lutego 2023 r. wynika, że Polacy najbardziej lubią Amerykanów, Włochów, Anglików, Słowaków, Czechów i Ukraińców. Do Rosjan niechęć deklaruje ogromna . Anna Sobańda: Chciałabyś zostać żoną Emiratczyka? Aleksandra Chrobak: Myślałam o tym, ale moja miłość do Emiratów aż tak daleko nie zaszła. Był nawet jeden poważny kandydat. Wykształcony, przystojny, miał wobec mnie bardzo poważne plany. Zaczęłam jednak zastanawiać się, co musiałabym wpisać w kontrakcie ślubnym, żeby czuć się bezpiecznie. W Emiratach podpisuje się kontrakty ślubne? Tak, ponieważ małżonkowie zazwyczaj w ogóle się nie znają. Oczywiście jeśli łączą się dwa klany, to coś tam o sobie wiedzą, na przykład panie znają się z wcześniejszych przyjęć weselnych i przyszła panna młoda może wnioskować, kim jest pan młody, na podstawie tego, jaką opinię w środowisku ma jego rodzina. Ja jednak, nie mając takiego zaplecza w postaci własnego klanu, musiałabym dobrze zabezpieczyć się kontraktem. Konsultowałam się więc ze znajomą Amerykanką, która od 20 lat jest żoną Emiratczyka. Ona zwróciła moją uwagę na pewne kwestie, które powinnam sobie zastrzec. Co wpisuje się w takim kontrakcie? Między innymi zabezpieczenie w postaci podarunku ślubnego, czyli tak zwany mahr, który wynosi ok. 100-300 dirhamów i więcej (w złotówkach to mniej więcej jeden do jednego). Kobiety nie wpisują tego dlatego, że są chciwe, tylko dlatego, że mąż może się z nimi rozwieść w 3 sekundy, wystarczy bowiem, że trzy razy powie „rozwodzę się”. Mahr chroni zaś kobietę przed taką pochopnością męża. On dwa razy się zastanowi, czy stać go na rozstanie, bo jeśli rozwód jest na jego żądanie, musi wówczas tę kwotę kobiecie wypłacić. W takich kontraktach ważny, zwłaszcza z punktu widzenia Europejki, jest zapis, że nie mieszkamy z teściową. Tam funkcjonuje model rodziny wielopokoleniowej i zwłaszcza na prowincji często zdarza się, że młodzi po prostu dobudowują się do domu rodziców. Można też zrobić zapis o kolejnych żonach. Można zakazać mężowi zwierania kolejnych związków małżeńskich? Kobietom spoza tego kręgu kulturowego wydaje się, że są sprytne, zawierając w kontrakcie zapis o zakazie posiadania kolejnych żon. Niestety to tak nie działa, ponieważ zapisy kontraktu nie mogą być niezgodne z Koranem. A ponieważ Koran zezwala na 4 żony, taki zakaz będzie nieważny. Można jedynie zapisać, że w razie pojawienia się drugiej czy kolejnej żony, kobieta otrzyma rozwód. A kwestia dzieci? Jak mi powiedziała amerykańska koleżanka, żona Emiratczyka, przyszły mąż musiałby być bardzo zaślepiony miłością, żeby zgodził się na zapis, że w przypadku rozwodu dzieci zostaną przy matce. To jest praktycznie niemożliwe w tamtej kulturze. archiwum prywatne Przemyślałaś więc te kwestie i doszłaś do wniosku, że nie zostaniesz żoną Emiratczyka? Właśnie tak. Potrzebna jest odpowiednia mentalność, żeby się na to zdecydować. Trzeba mieć świadomość, że wychodząc za Emiratczyka, stajemy się częścią jego rodziny i nasze dobro to dobro rodziny. Nie jest tam tak ważne poczucie indywidualnego szczęścia i satysfakcja żony w związku. Kobieta staje się częścią ekosystemu rodziny i musi się temu podporządkować. Jedna z lekarek, z którą pracowałam, nie mogła sama zdecydować o tym, czy weźmie udział w konferencji w Dubaju, musiała zapytać o zgodę męża. Kobiety rzadko podejmują niezależne decyzje dotyczące życia. One jednak nie widzą w tym niczego złego, dla nich to norma. Żona jest wizytówką rodziny, stąd wiele się od niej wymaga. To, jak się prezentuje, ubiera, zachowuje, świadczy nie tylko o niej samej, ale o całej rodzinie. Dlatego tak duża jest presja, jaką rodzina wywiera - szczególnie na białej dziewczynie. Kobieta z Zachodu, która tego nie zrozumie, nie odnajdzie się jako żona Emiratczyka. Czy dzięki małżeństwu można uzyskać obywatelstwo Zjednoczonych Emiratów Arabskich? Przez bycie żoną Emiratczyka nie dostaje się obywatelstwa z automatu. Mąż musi sam złożyć o to wniosek i założyć sprawę. To trwa dość długo. Poza tym, Emiratczycy nie zawsze chętnie walczą o obywatelstwa dla swoich przyjezdnych żon, ponieważ one się wówczas uniezależniają. Będąc Emiratkami, dostają dotacje od państwa, są pod pełną ochroną, mają więcej przywilejów. Stają się finansowo niezależne od mężów, na czym mężczyznom nie zależy. Dzieci też nie uzyskują obywatelstwa z automatu. Jeśli Polka urodzi dziecko Emiratczykowi, to będzie ono miało obywatelstwo polskie, ale nie emirackie. Dlaczego Emiratczycy tak niechętnie przyznają obywatelstwo? Ponieważ we własnym kraju są w mniejszości. Tylko 15% mieszkańców Emiratów to rdzenni Emiratczycy. Gdyby zaczęli masowo przyznawać obywatelstwa, w ciągu jednego pokolenia zginęliby w morzu imigrantów. Z jednej strony więc ich rozumiem, a z drugiej to trochę boli. Bo są rodziny, które mieszkają tam od 3-4 pokoleń i ciągle są na wizie. Jeśli ktoś straci pracę, w ciągu miesiąca jest wydalany z kraju. Trudno jest o stabilizację, kiedy ciągle czujesz się obcym. Czy Emiraty są wygodnym miejscem do życia? Bardzo. Każdy chciałby mieć emiracki paszport. W Emiratach nie płaci się podatków, choć w 2018 mają zostać wprowadzone z powodu kryzysu ropy. Od czasu Szejka Zajeda każdy Emiratczyk dostaje ziemię. Mają dotacje na wille, są też wille komunalne. Jeśli wychodzisz za mąż, dostajesz pieniądze na wesele. Cała ochrona zdrowia jest darmowa. Emiratczyk za nic nie płaci, jeśli pracuje, jego dzieci mają opłacaną przez państwo prywatną szkołę. Emiratczycy nie mają problemu ze znalezieniem fajnej, dobrze płatnej pracy, ponieważ funkcjonuje emiratyzacja rynku pracy. Co to znaczy? Wszystkie zakłady pracy i firmy muszą zatrudniać określoną ilość Emiratczyków. Nie ważne, czy są dobrze przygotowani, czy mają doświadczenie, po prostu trzeba ich zatrudnić. W rządowym sektorze awanse zarezerwowane są niemal wyłącznie dla Emiratczyków. Miałam koleżankę, która co prawda miała paszport emiracki, ale jej mama była Hinduską. Awansu nie dostała, bo szefowie uznali, że jest średnio emiracka. W Emiratach nie możesz tak po prostu założyć sobie firmy, musisz mieć emirackiego partnera. Rząd mobilizuje w ten sposób Emiratczyków do można więc wymagać od nich etosu stachanowca, kiedy mają wszystko podane na talerzu. Nie muszą walczyć o byt, martwić się o to, że dzieci nie pójdą do prywatnej szkoły, czy będzie z czego zapłacić ratę kredytu. Nie znają takich problemów. Szejk Zajed tak bardzo chciał zrekompensować Emiratczykom biedę, że obrzucił ich bogactwem. Wprost z namiotów beduińskich przenieśli się do ekskluzywnych wieżowców i Rolls-Royce’ów. Nie wytworzyła się tam lokalna klasa pracująca. I tak jest do dziś. Handel, usługi, produkcja odbywa się rękoma ekspatów. archiwum prywatne Jak na tę spektakularną zmianę warunków życia reagują Emiratczycy, którzy pamiętają czasy beduińskiej biedy? To starsze pokolenie jest wspaniałe. Oni mają w sobie pokorę i beduińską serdeczność, ponieważ pamiętają, jak kiedyś było źle. Nowe pokolenie, które dostaje wszystko za darmo, zadziera nosa, ma w sobie dużo buty. Zdarzało mi się widzieć, jak jakiś młody chłopak mówił, że nie będzie stał w kolejce, bo jest Emiratczykiem. Dlatego ja wolę porozmawiać z panią w nikabie, niż młodą dziewczyną w szpilkach Loboutain, która wiem, że będzie uprzejma, ale potraktuje mnie protekcjonalnie. Natomiast pani w nikabie, która dużo w życiu przeszła, urodziła tuzin dzieci, będzie niesamowicie otwarta i serdeczna. Jeśli jeszcze zauważy, że mówisz choć trochę po arabsku, od razu staniesz się jej dobrą znajomą. Kiedyś na jednym z wesel siedziała taka nikabowa dama, a ja chciałam być miła, więc powiedziałam, że ładny ma pierścionek. Ona wówczas go zdjęła i powiedziała: jeśli ci się podoba, jest twój. Nie było mowy, żebym go nie przyjęła. Obraz arabskiej kobiety w nikabie z przewieszonym kałasznikowem, jaki serwuje ISIS, nie ma wiele wspólnego z rzeczywistością w Emiratach. Dla tych kobiet nikab nie jest symbolem radykalizmu. Dla nich on jest jak druga skóra, jak bielizna. Nikab rodzi dystans? Na początku, kiedy pierwszy raz poszłam do centrum handlowego w Abu Zabi i zobaczyłam kobiety w woalkach zasłaniających całą twarz, byłam przerażona. Odczuwałam duży dystans, nie było mi łatwo przejść przez tę granicę. Jednak kiedy pracowałam w klinice, cały dzień miałam styczność z tak ubranymi kobietami i w końcu przestało to być barierą. Zaczęłam rozpoznawać przez nikab, jak się uśmiechają. Poza tym, one naprawdę są bardzo serdeczne, prawią sobie wiele komplementów. Dla nas barierą jest przejście od nikabu do zwykłej kobiety, która się pod nim kryje, i dostrzeżenie kogoś, kto w gruncie rzeczy jest do nas podobny. Dla nich zaś barierą jest język. Przejście od obcej kulturowo Europejki do potencjalnej koleżanki jest możliwe tylko wtedy, kiedy ta Europejka zna choć trochę arabski, bądź stara się pokazać, że jest zainteresowana ich światem. Czy dla Emiratek świadomość, że żyjesz według innych wartości niż one, była problemem? Jedyne, co było trochę problematyczne, to pytanie, czy mieszkam sama. Jeśli kobieta mieszka sama, jest to mocno podejrzane, ponieważ może sprowadzać sobie mężczyzn. Na takie pytania odpowiadałam więc, że mieszkam sama, ale moi gospodarze mieszkają zaraz koło mnie, dzielimy podwórko i tam jest tak bezpiecznie, że mysz się bez ich wiedzy nie przeciśnie. Dopiero po takich wyjaśnieniach wszystko było ok. Często zdarzało się też, że tak zupełnie naturalnie i serdecznie Emiratki mówiły: masz takie dobre serce, dlaczego nie przejdziesz na islam, nie chcesz pójść z nami do raju? Ja im wówczas odpowiadałam inshallah, czyli jeśli Bóg pozwoli. Czy Emiratki buntują się przeciwko tej kulturowej i finansowej zależności od mężczyzn? W kwestii niezależności i równouprawnienia Emiratki na tle mieszkanek innych krajów Arabskich wypadają całkiem nieźle. Ostatnio na przykład wprowadzono prawo pozwalające córkom dziedziczyć w takim samym stopniu jak synom. Emiratki nie mają problemu z dostępem do edukacji i pracy, mogą rozwijać się zawodowo i dochodzą bardzo wysoko. Jeśli więc mają jakieś ograniczenia, to bardziej ze strony rodziny i kultury, niż państwa. Poziom swobody, jaką cieszą się kobiety, zależy też od emiratu. Na przykład w Dubaju wiele kobiet w ogóle chodzi bez chusty, nawet członkinie samej rodziny królewskiej pokazują się w mediach bez chusty. W Abu Zabi natomiast jest to nie do pomyślenia, a tamtejsze księżniczki w ogóle nie pojawiają się w mediach. Im głębiej na prowincję, tym kobiety są bardziej zależne od mężczyzn. Jaki jest islam w Emiratach? Nie jest tak radykalny jak w Arabii Saudyjskiej, bo po pierwsze, w Emiratach nie ma wahabitów, czyli tego radykalnego odłamu, a po drugie młodych Emiratczyków uwodzi zachodni styl życia, z którym codziennie się stykają. Jeśli chodzi o kobiety, nazwałabym to „islamem konsumpcyjnym”. Wielokrotnie słyszałam od nich, że dziwią się, dlaczego ja nie chcę przejść na islam, skoro to taka fajna religia dla kobiet. Nie musisz pracować, a nawet jak pracujesz, to całe pieniądze są dla ciebie. Jak nie chcesz pracować, to mąż płaci ci pensję. Możesz całe dnie spędzać z dziećmi i rodziną. Nie musisz się martwić o świat zewnętrzny, rachunki, o to że samochód się zepsuł. Żadna z tych rzeczy nie jest na twojej głowie. Oczywiście każdy Emiratczyk powie ci, że islam jest w jego sercu. Nie jest jednak tak, jak w Arabii Saudyjskiej, gdzie na czas modlitwy całe życie zamiera. Emiratczycy się modlą, ale nie epatują tym. Miewają także podwójne standardy: z jednej strony islam, z drugiej alkohol i konsumpcyjny styl życia. Dla Europejczyka to bywa zgubne. W jakim sensie? Jesteś w Dubaju, jest impreza, ryczą Laborgini, panie mają sylikonowe biusty, ale kiedy coś przeskrobiesz po alkoholu, nagle okazuje się, że jesteś w kraju muzułmańskim. Zatrzymuje cię policja, okazuje się, że piłaś alkohol i nagle wszyscy są w szoku. Tymczasem alkohol jest w Emiratach niemal wszędzie. Trzeba więc bardzo uważać, bo z jednej strony przymyka się oko na ekspatów i ich sprawy, ale jak się coś przeskrobie, to podlega się restrykcyjnym prawom. Głośna była sprawa dziewczyny, która zgłosiła na policji, że została zgwałcona. Dla policjanta, który słuchał jej zeznań, fakt iż piła alkohol z mężczyzną, będąc z nim sam na sam w pokoju hotelowym, był jednoznaczny z tym, że zgodziła się na seks. Jakiś czas temu zaś Polak popadł w konflikt z prawem, bo oddawał mocz na ulicy. Trafił do więzienia, zapłacił karę, a później go deportowano. Zabawa zabawą, trzeba jednak pamiętać, z jakim krajem ma się do czynienia. Sami Emiratczycy od zabawy też nie stronią, a pijaństwo stało się takim problemem, że wprowadzono regułę niesprzedawania alkoholu panom z kandurach. Uznano, że to nie przystoi, by mężczyzna w tradycyjnej szacie upijał się alkoholem przy barze. Z twojej książki wynika, że tamtejsze dziewczyny też nie stronią od zabawy. Oczywiście. Zdarza się na przykład, że wymykają się spod kurateli rodziny i chodzą na randki. Wygląda to na przykład tak, że brat zawozi dziewczynę do college’u, a później ona zamawia taksówkę, jedzie do centrum handlowego w Dubaju, gdzie nikt jej nie zna, i spotyka się z chłopakiem. Po randce wraca na uczelnię, skąd odbiera ją niczego nieświadomy brat. Czy taka dziewczyna dużo w ten sposób ryzykuje? Na pewno, ponieważ to ogromny dyshonor dla jej rodziny. Gorzej jednak, gdyby o takim występku dowiedział się ktoś spoza rodziny. Notowania takiej dziewczyny na rynku matrymonialnym drastycznie polecą w dół. Znam też sytuację, kiedy chłopak podrzucił nad ranem do mojej kliniki dwie nieprzytomne młode dziewczyny. Jedna zmarła z przedawkowania kokainy. Miały pod abajami imprezowe sukienki. Są także kobiety trzymane przez mężów w zupełniej izolacji. Rozmawiałam kiedyś, pracując w przychodni lekarskiej, z eleganckim, wyluzowanym mężczyzną, dobrze mówiącym po angielsku, interesowały go strategie marketingowe. Kiedy nadszedł czas wizyty jego żony, okazało się, że nawet nie pozwolił jej czekać w damskiej poczekalni. Ta kobieta siedziała w samochodzie, on po nią poszedł i musiał ją wprowadzić, ponieważ była tak zakutana, że nie tylko pozbawiono ją wszelkich ludzkich kształtów, ale nic nie widziała i do gabinetu musiała zostać wprowadzona. To totalne ubezwłasnowolnienie, ale na szczęście takie przypadki zdarzają się rzadko. Częściej widzę taki obrazek, jak do centrum handlowego wchodzi równym rządkiem kilka dziewczyn w nikabach, następnie kierują się do łazienki. Tam nikaby idą w górę, dziewczyny rozpuszczają włosy, malują się i robią sobie sesję selfie, które następnie wrzucają do Internetu. One nie są więc takie zahukane, jak by się mogło wydawać, potrafią sobie radzić. archiwum prywatne Piszesz też o tej drugiej stronie Emiratów, czyli całej rzeszy imigrantów, którym nie żyje się już tak bajkowo. Tak, to są ludzie, którzy zbudowali Emiraty. Tam rzadko zdarza się, że w domu nie ma służącej. Jeśli trafi się dobra pani domu, a pan domu nie bije, nie obmacuje, to jest dobrze. Zdarza się, że te dziewczyny są naprawdę zadbane, dobrze ubrane, czasem nawet jedzą z gospodarzami, co jest oznaką okazywanego im szacunku. Niestety jednak bardzo wiele jest przypadków, w których wobec tych gosposi pojawia się przemoc fizyczna. Jak żona jest bita przez męża, to wyżywa się właśnie na gosposi. Zabierane im są paszporty, mają zakaz kontaktowania się z rodziną. Te kobiety nie podlegają żadnym przepisom prawa pracy, dlatego ich los zależy wyłącznie od tego, na jaką trafią rodzinę. Taka dziewczyna nie może uciec, a jeśli to zrobi, złapie ją policja. Pan zapłacił agencji pośrednictwa bardzo dużo pieniędzy, żeby ją sprowadzić i nie pozwoli zerwać kontraktu. One nie mają pieniędzy, często nie znają języka i choćby chciały, nie mają gdzie uciec. Jedyne co mogą zrobić, to zgłosić się do ochronki, ale nie wszystkie spośród nich działają, są dla rządu zbyt problematyczne. Chcę też powiedzieć, że to nie jest tak, że to problem samych Emiratczyków czy w ogóle mieszkańców krajów Zatoki. Prawo, które gosposi nie chroni, zezwala na takie patologie i niegodziwi ludzie to wykorzystują. Skąd najczęściej pochodzą te gosposie? Emiratczycy najbardziej lubią Indonezyjki, bo są bardzo pokorne i są muzułmankami, więc nie ma problemu, by dla swoich gospodarzy gotowały. Jest wiele dziewczyn z Filipin, które mówią po angielsku i mogą uczyć dzieci. One są jednak grupą ryzyka, bo znają angielski i filipińska ambasada bardzo się nimi opiekuje, więc mają nieco więcej praw. Kobiety z Etiopii są zaś cenione za fajny kontakt z dziećmi. To, jak dziewczyna jest przez swoich gospodarzy traktowana, widać już po ubiorze. Jeśli ma workowaty uniform, to znaczy, że każą jej się zakrywać, żeby nie miała żadnych kobiecych kształtów. Są jednak dziewczyny, które chodzą w jeansach i koszulkach, czasem dostają ubranie po swoich gospodyniach. Niekiedy służąca nosi abaję. To oznacza, że jej pani jest tradycyjna, ale dobra i egalitarna, chce, żeby ta dziewczyna tak jak ona cieszyła się szacunkiem muzułmanki. To jednak rzadkość. Kiedy pracowałam w klinice, spotkałam dziewczynę, która miała strasznie zagrzybione dłonie. Okazało się, że jej pani nie lubi, kiedy używa pralki, więc musi wszystko prać ręcznie. Dałam jej antybiotyki i rękawiczki gumowe do pracy, ale ona od razu stwierdziła, że pani nie pozwoli jej prać w tych rękawiczkach. Oni czasami naprawdę traktują te służące jak swoją własność. Czy w innych sektorach też to widać? Oczywiście, tam nie ma równouprawnienia i każdy, kto nie jest Emiratczykiem, jest traktowany gorzej, nikt się z tym specjalnie nie kryje. Europejczyk będzie zarabiał trzy razy mniej, niż Emiratczyk i to jest standardem. To nie jest kraj demokratyczny. Warstwy społeczne tam się rzadko mieszają. Taki budowlaniec nigdy nie porozmawia z Emiratczykiem. Żeby nie mieszać się z Indusami, ludzie z bogatszych krajów płacą np. więcej, żeby w metrze wsiąść do przedziału vipowskiego. Trochę to rozumiem, bo zdarzają się przypadki molestowania. Ja sama spotkałam się z tym, że Pakistańczyk w przejściu podziemnym w biały dzień złapał mnie za pośladki. Takie rzeczy się dzieją, bo oni sprowadzają ludzi prosto z chatki z glinianą podłogą. Zdarza się, że biorą pracowników prosto z bangladeskich więzień. Boli mnie, kiedy widzę autobusy budowlańców, które nie mają klimatyzacji i ci ludzie, żeby się nie podusić, otwierają okna i wystawiają przez nie głowy. Wiem jednak, że nie mogę im pomóc, okazując jakąkolwiek sympatię, bo to może skończyć się nawet gwałtem. Jedyne wyjście to wspieranie pomagającej im organizacji. Kontrast miedzy bogactwem Emiratczyków a biedą pracujących tam imigrantów jest bardzo rażący. O tym się jednak tam nie mówi. Ty zdecydowałaś się opowiedzieć o tym w swojej książce. Czy to z jej powodu po 5 latach musiałaś wyjechać z Emiratów? Tak, ponieważ tam można pójść do więzienia za wpis na Facebooku. Za krytykowanie kraju są paragrafy, więc ja absolutnie nie mogę się tam pokazać. Ciężko ci było podjąć taką decyzję? Bardzo, ale nieuczciwe byłoby z mojej strony, gdybym napisała tylko o dobrych stronach i pominęła na przykład sytuację dziewczyn pracujących jako gosposie. Napisałam więc prawdę i mogłyby mnie spotkać za to różne konsekwencje, łącznie z takimi, że kolejną napisałabym o zakładach penitencjarnych w Emiratach. Przestraszyłam się nie na żarty, bo tam wystarczy jeden telefon. Decyzję o książce podjęłaś będąc tam? Tak i bardzo płakałam, że będę musiała ten bajkowy świat opuścić. Niestety taka była cena i ja wiedziałam, że będę musiała ją zapłacić. Media Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL Kup licencję {"type":"film","id":724694,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Wo%C5%82y%C5%84-2016-724694/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Wołyń 2015-02-22 13:34:12 Ponieważ podobnie jak Rosjanie mają na punkcie Polaków kompleks. W ich oczach Polak to pan Ukrainiec to biedny uciskany chłop. Natomiast prawda miała się (Ukraińcy) uciekali przed władzą królewską na dalekie stepy Dzikich Pół. Uważali, że należy im się wolność ponad wszystko a w głowie im były przede wszystkim napady i grabieże. W tym miejscu pragnę przypomnieć, że Rzeczpospolita Obojga Narodów była najbardziej liberalnym, tolerancyjnym i łagodnym państwem na świecie a elekcyjni królowie nie mieli zbyt dużo do powiedzenia bo elita narodu - szlachta pilnowała swoich praw. W takich krajach jak Rosja, Francja czy Brandenburgia chłopi nie mieli ani trochę lepiej a pewnie nawet i ciężej. Takie są z nienawiścią i zazdrością patrzyli na szlacheckie swobody oraz bogactwa. Tę sytuację wykorzystał narodowy bohater Ukraińców - bandzior, zdrajca i rogacz (porwano mu babę) Bohdan Chmielnicki. Wyjaśnił swoim ukraińskim kolegom, że nadszedł czas rżnąć szablami polskich panów na co tamci ochoczo przystali,Podczas ukraińskiego buntu dochodziło do takich bestialskich okrucieństw, że daruję sobie ich opisywanie. Fakt, że Polacy z czymś takim się wcześniej nie spotkali. Mało tego. W ramach swej deklarowanej miłości do Rzeczpospolitej nasz drogi Bohdan sprowadził do Naszej ojczyzny Mongołów dla których mordy i grabieże były chlebem powszednim. Ukoronowaniem buntu była zdrada Rzeczpospolitej przez Ukraińców - Ugoda w Perejesławiu. Ukraińcy oddali się pod opiekę rosyjskiego Kozacy przybyli tłumnie do Perejesławia na zawarcie ugody nagle proszę szanownego Państwa ogarnęła ich zgroza i zdumienie, ponieważ Rosjanie kazali bezwzględnie podporządkować się carowi. Nagle poczuli czym pachnie rosyjski bat kochanego batiuszki. Kozacy, bowiem przesiąknęli złotą wolnością Rzeczpospolitej, którą tak chętnie mordowali a która im dawała tyle swobody. Nie w smak im było bezwzględne zginanie karku przed carem. Część Kozaków zaczęła się buntować ale na to już było za późno i zmuszono ich siłą do poddaństwa a dzielny Bohdan dostał swoje 30 srebrników. Tak więc Ukraińcy się odwdzięczyli czasie powstań polskich car chętnie używał Kozaków aby Ci mordowali niepokornych po latach nadeszły wołyńskie mordy gdzie Polaków zarzynano dla dla mnie jest to, że odległym skutkiem Pejeresławia jest dzisiejsza wojna między Ukrainą a Rosją. Chcieli wolności to mają. Ani kacap ani ukrainiec nie jest dla mnie bratem. Edna_fw Niektóre literowki, ponieważ pisze z tableta, który natretnie przekręca slowa.* moglo paść* tak jak większość Polakow nie miala pojęcia o Jedwabnem... Edna_fw W Polsce nie ma tak ogromnego kultu, nikt nie stawia pomników komuś kto otwarcie nawoływał do mordowania bez bronnych cywili, współpracował otwarcie z Nazistami. Jeśli na Ukrainie nie uczą historii, lub jest ona mocno kłamliwa, to już nie moja wina. W takim razie, to bydło nie ma wstępu do Europy, jeśli nie posiada elementarnej wiedzy, na temat swego narodu. Czy Ty popierasz marsze jakie miały miejsce w Polskim Przemyślu >? Czy Ty popierasz by na Ukrainie przebierali się w mundury Nazistowskie i oddawali hołd mordercom niewinnych ? Jeśli taka ma być Ukraina, to Polska ma obowiązek zerwać z nimi stosunki dyplomatyczne, zamknąć granicę, wydalać każdego kto ma poglądy nawiązujące do banderyzmu. Nasi cywile na Wołyniu i Małopolsce wschodniej im winni nie byli nic, a zostało zabitych około 150 tys, za nic. Anglia zniewoliła Irlandię, wykorzeniała ich religię, i ich kulturę, niby czemu Irlandczycy mają ich kochać ? Nie będę kochał, szanował żadnego Ukraińca, jeśli popiera on Banderę i ten rodzaj nacjonalizmu, tacy ludzie nie mają prawa wstępu do Polski. Yamato_filmaniak Trudno, żeby w Polsce byl ogromny kult naziistow, gdy byli oni naszymi wojennymi wrogami. Mimo to nawet u nas znajdą się polglowki, które będą wykrzykiwa- heil Hitler i malować swastyki na powie Ci, ze to Polacy nie znają swojej historii, bo jego uczyli inaczej...Nie, nie popiera. Nie popieram żadnego nacjonalizmu! Uważam go za zlo! Wiem jednak, ze jest obecny w każdym narodzie. Popularny zwlaszcza wśród lodzi nie wiedzących co zrobić z wlasnym zyciem i szukających gdzie się da wytlumaczenia dla wlasnych niepowodzeń. Tacy zawsze będą, ale nie przekladaja się na caly kraj. Ukraińcy wbrew temu co piszesz nie są bydlem, tylko normalnymi ludźmi, którzy chcą normalnie żyć. Zamiast kultywować Banderę, martwia się jak zarobić na czynsz i czy sa bezpieczni we wlasnym kraju. Mentalnie są do nas mocno zbliżeni. Edna_fw Ludzi* coraz mniej mam cierpliwości do urządzenia, z którego pisze. Edna_fw Ukraińcy nic nie robią z Prawym Sektorem ? Chcesz Mi wmówić że są oni normalni ? Czczą nazistów, jako bohaterów. Młodzi Ukraińcy noszą naszywki nawiązujące do Nazistowskich dywizji, ja w tym nic normalnego nie widzę. ICH NACJONALIZM nawołuje do mordowania innego narodu, do odbierania ziemi do której nie mają prawa...Ich jedynym ziemiami do których maja prawa to ziemia Kijowska i okolice. Dziś ruscy odbierają co swoje...Powiedz to nacjonalizmowi Włoskiemu, Garibaldi ? Nie wystarczy by sprzątnie ulic, parków, i innych miejsc gdzie ludzie nie dbają o czystość. Kilka miesięcy takich pracy społecznych może by ich nauczyło. O jakiej wolności słowa My mówimy> ? Za poglądy odbiegające od tych powszechnie uchodzących za najlepsze, ludzie pokroju Bosaka wyzywani są od faszystów. Nie można mieć negatywnych opinii o homoseksualizmie, nie można domagać się de-komunizacji, nie wolno krytykować smoleńska, itp. Ja w tym państwie wolności nie widzę. Problem jest taki, że jeśli się na to pozwala, to zawsze znajdzie zwolenników. Nie na tym polega wolność słowa. Nazizm, Komunizm, to są zbrodnicze ideologie, które doprowadziły do katastrofy. Takie rzeczy należy zostawić historykom, a nie je upamiętniać. Walczymy w grach z symboliką Nazistowską, gry które traktują o wojnie, a pozwalamy palantom "hajlować" przecież to się wyklucza. Nie można czytać Mein Kampf, bo to zła książka, ale mogę sobie dać Hitlera jako Avatar na forach > ? Patriotyzm to nie ideologia Narodowa czy społeczna, jak mówiłem to cecha osobowości ludzkiej. Te dwie rzeczy istnieją oddzielnie od siebie. Czyli rozumiem że hasła Afryka dla Afrykanów jest w porządku, Afryka dla czarnych, RPA dla czarnych, ale biała Europa to szczyt rasizmu > ? No nie mogę się na takowy pogląd zgodzić. Jako Polak to ja mam pierwszeństwo, razem z innymi Polakami decydować jaka będzie Polska, biała czy kolorowa. Na tym polega jądro demokracji, tej prawdziwej. Nie rząd, a My obywatele decydujemy jak ma nasz kraj wyglądać. Ci co się teraz, są prawie grzeczni. Tylko coś Ci powiem, Ci Arabowie co przyjechali do Francji 40-50 lat temu, też byli grzeczni póki było ich mało. To ich synowie, się radykalizują, pod wpływem ISIS. Najlepsze jest to, iż mają we Francji lepiej niż by mieli tam skąd są ich rodzice, jednak to im nie przeszkadza. To Arabowie, podobnie jak murzyni tworzą getta, i wprowadzają tam swoje prawa. Jesteś w stanie poręczyć, że potomkowie dzisiejszych Ukraińców nie zrobią tak samo za 40 lat ? Pozdrawiam Yamato_filmaniak na tym polega wolność slowa, ze osobę gloszaca faszystowskie poglądy można nazwać to za tania manipulacja z ta Afryka?! Z której mów jej wypowiedzi wynika, ze popieram afrykański rasizm?! Nie popieram żadnego!Jako Polak podlegasz polskiemu prawu, a to chroni przerwą czlowieka bez wzgledu na to, z której grupy etnicznej, czy mniejszości seksualnej się wywodzi. Zas demokracja w Polsce polega na wyborze rządzacych, nie samozwanczych rządach przypadkowej zbieraniny. Nawet jeśli jest liczna. Edna_fw Niestety musialam urwac w polowie wpisu, gdyż urzadzenie, z którego pisze nie dziala prawidlowo na tej stronie. Znowu idgiotiyczne przekręcenia slow. Jak- z której mów jej, zamiast mojej, przerwa zamiast prawa. Tak się nie da pisać. Tego krótkiego posta pisalam chyba z pol godziny. Normalnie zajęloby to5min. Edna_fw Podjelam otatniag prube i się podgdaje. Nie będę się tak dluzej męczyć. Edna_fw Próbę Edna_fw .... Edna_fw Tak. Wypisuje się z dyskusji. Przynajmniej na czas aż bede miala z czego pisać. Nie będę 50 razy wklepywac jednego slowa, żeby i trak na koniec doszukać się za rozkawwalkowanego poglądy różnią się od twoich, ale ciekawie mi się Edna_fw Naturalnie, jeśli Ci urządzenie zawodzi, nic się nie stało. Mamy drastycznie różne poglądy, ale umiem uszanować czyjeś, pozdrawiam serdecznie. Yamato_filmaniak A i jeszcze jedno? Powiedz mi, który naród nie ,,pluje kwasem'' na sąsiadów? Gdy Anglik nabija się z Irlandczyka, Francuz z Belga, Polak z Niemca, a Slowak wykloca się z Węgrem o tokaja. To normalne, powszechne zjawisko. Nie ma co dorabiać do tego ideologii... Lisowczyk Nie do końca. Ukraincy to ogólnie fałszywy naród. Nigdy tak naprawdę nie mieli swojego prawdziwego państwa i zawsze "odwracali się tam skąd wiał wiatr". Na Wołyniu najpierw żyli w zgodzie z Polakami bo po 1920 roku Polska była mocnym krajem. Potem przyszli sowieci, wiec zaprzyjaźnili się ponownie z tym kto mocniejszy, czyli "czerwonymi" i Polacy tam mieszkający już nie byli na tyle mocni by uważać się za ich przyjaciół. Potem przyszli Niemcy, więc znowu znaleźli sobie mocniejszego przyjaciela. :( Ukraina, teraz znowu udają naszych przyjaciół bo Putin ich depta po mordach. I znowu im ufamy > :( Lisowczyk Jeden lubi drugi nienawidzi, tak jak w zyciu. Lisowczyk Nie wiem jak to wyjdzie w praktyce. W najnowszym trailerze bardziej skupiono się na Niemcach i Rosjanach niż Ukraińcach, których widzimy dopiero na końcu. Mam nadzieję, że to złudne, aby pokazać efekty i większość filmu skupi się na rzezi wołyńskiej. Są trochę obawy, że ma to ukazać Wołyń przez całą wojnę - 2 godziny z walkami niemieckimi i radzieckimi, a końcówka 20 minutowa poświęcona rzezi. Lisowczyk Dlaczego Polacy nienawidza tak wielu narodow i przede wszystkim siebie nawzajem ?! Agniete Polacy akurat nikogo nie nienawidzą co udowadnia sama historia więc radzę się z nią przeciwnie: na tle hiszpanów, niemców, rosjan, anglików itd. jesteśmy narodem przesadnych nie tępili ani niemców ani rosjan. Natomiast te dwie nacje odebrały Polakom ojczyznę a potem przez wieki mordowały polski naród. Lisowczyk Taaaaaak ? Jakies bzdury piszesz. Nie odpowiedziales jeszcze na pytanie, dlaczego nienawidza SIEBIE, czego historia jak wszyscy wiemy dowodzi. Jak tak mozna koloryzowac historie i uragac innym. W tym sie kryje jakies przekonanie o wyzszosci i uprzedzam, nie, nie mam nic przeciwko Polakom, narod jak kazdy inny. Agniete Nie odpowiedziałem bo to absurdalne i ogólnikowe mam pojęcia jak niby historia ma tego dowodzić a bądź co bądź historię swojego kraju znam nie rozumiem o co Ci chodzi więc sprecyzuj a może postaram się chodziłem niedawno plażą we Władku to nie miałem ochoty strzelać do ludzi z nienawiścią na ustach. Wręcz przeciwnie. Wszyscy turyści byli dla siebie samo w mojej robocie. Ludzie się nie tępią tylko sobie swoją drogą Polacy mają pełne prawo czuć wyższość nad innymi narodami. Nikogo nie zniewalali i nie dopuszczali się różnych maści ludobójstw. Lisowczyk "Nikogo nie zniewalali i nie dopuszczali się różnych maści ludobójstw". Dlaczego tak bezkrytycznie podchodzisz do historii swojego narodu? Wszystko zależy od człowieka i jego motywacji, oczywiście zgadzam się, że na tle innych państw europejskich wypadamy bardzo dobrze, ale każdy kraj to niezliczona ilość małych społeczeństw, które mogą mieszkać na granicy i walczyć z innymi małymi społecznościami, dopuszczając się nawet małych, lokalnych ludobójstw, czy to na tle narodowym, czy sąsiedzkim, czy jakimkolwiek innym. Micman1995 Nie podchodzę na zapalonego patriotę piszę niezwykle Rosjanom zrobiliśmy dwie dymitriady pustosząc Moskwę a oni zlikwidowali Nam Państwo i wymordowali najlepszych Polaków. Lisowczyk Nie ma co ukrywać, że to prawda i zgadzam się z większością tego, co piszesz. Lisowczyk Ile przykładów zniewalania innych i czynów noszących znamiona ludobójstwa w polskiej historii mam ci wymienić? Irry Wymieniaj ile chcesz. Lubię czytać bajki. Andersen u mnie jest na 1 miejscu. Lisowczyk Intelektualnie nic innego przetrawić nie potrafisz? Czemu mnie to nie dziwi? Przy okazji. Andersen to trudny autor. Wątpię czy jesteś w stanie go zrozumieć. Irry To tyle jeżeli chodzi o Twoje przykłady. Nie ma to jak zasłonić się martwym Duńczykiem. Irry MI wymien niby znam wiele takich przykladow, ale mozesz wymieniac, ludzie sluchac jak nasi kogos zabijali i zniewalali, to jakas mila odmiana w stosunku do tego co funduje sie co roku 1 sierpnia itd. Lisowczyk Niemców i Rosjan piszemy z wielkiej litery. Hiszpanów i Anglików też. Polacy KOCHAJĄ Żydów, Rosjan, Niemców, Czechów, Ukraińców, Litwinów. Bożesz ty mój, jak oni ich kochają... Ty Ruskich, Niemców i Żydów na pewno. Jeszcze powiedz, że jesteś katolikiem z pokolenia JP2 (nie mylić z MP 3) i nie wolno ci nienawidzić. Pytanie z ciekawości. Mówisz że naród polski powinien przewodzić Słowiańszczyźnie. Powiedz mi, który naród słowiański zgodzi się na polski prymat? Może powiedz, który naród słowiański lubi Polaków..? A może wskażesz mi np. państwo, które w okresie 20 -lecia międzywojennego poparło polskie starania o utworzenia tzw. Międzymorza z Polską jako hegemonem? Irry Co za bezsensowny potok piszę z małej. Czemu? Bo tych narodów nie to ja mogę: matkę i ojczyznę i rosjanie utworzyli najbardziej zbrodnicze systemy totalitarne. Dzięki nim w 20 wieku ludzka populacja zmniejszyła się o kilkadziesiąt procent. Ponadto przez wieki ciemiężyli słabsze od siebie narody mordując inteligencję i zwykłych zniszczyli cywilizację Azteków mordując ich i zarażając paskudnymi chorobami. Dlaczego? Złoto złoto złoto. Bo jak wiadomo jest to najważniejsza rzecz na sprowokowali atak hitlera na Polskę i wymordowali tysiące Indian perfidnie odbierając im ziemię. Przez wieki oszukiwali, że to oni przede wszystkim rozszyfrowali się nie zgodzi na polski prymat z wiadomych względów. Lisowczyk Nie ma nic cenniejszego i ważniejszego dla istnienia i tożsamości narodu niż język. Ani historia, ani tym bardziej religia, nie jest gwarantem istnienia narodu, pojmowanego nie tylko w sensie etnicznym, ale też państwowym i polityczny. Ortografia nie zależy od nastroju, czyjegoś widzimisię, czy stopnia szowinizmu. Jest czym stałym i niezmiennym. W języku polskim nazwy narodów piszemy z wielkiej litery. Przynajmniej do następnej reformy języka. Pisząc celowo (zakładam że celowo, bo może to być wynik {nie}zwykłej głupoty) błędami a przy okazji nazywając się patriotą , wysrałeś się na prawdziwych patriotów i na to, co ten naród ma najcenniejszego. Na język. Człowiek który to robi jest intelektualnym impotentem. Człowiek który nazywa innych ludzi "bydlętami" z powodu ich przynależności narodowej, jest zwykłą moralną szują, która sama człowiekiem mienić się może, acz człowiekiem nie jest i nie będzie. Irry Wspaniały wkład o dyskusję. Najpierw Andersen a potem owszem. Ukraińcy to bydło (bo jak bydło się zachowują na własne życzenie) niezdolne do utrzymania własnej państwowości i czczące zbrodniarzy. Nie mam szacunku do czegoś takiego jako zdrowy psychicznie człowiek. Żaden człowiek nie morduje innych dla zasady tylko bydlak. Ponadto na miano narodu nie zasługują, ponieważ są zwyczajną ruską zbieraniną (kozaczyzna, chłopstwo) sztucznie utworzoną na potrzeby ichniejszego nacjonalizmu na początku 19 wieku. Nie posiadają żadnych poważnych autorytetów i bohaterów. Lisowczyk Przeczytałem z ogromną przyjemnością wszystkie Twoje posty w wątku i moje obawy co do wzrostu znaczenia skrajnej prawicy w Polsce legły w gruzach. A ten teraz na Lwów dzielny husarzu! Zielony2009 W Polsce skrajna prawica nigdy nie zdobędzie są następujące: Lwów to polskie miasto, które nam ukradziono a potem dano jakiemuś sztucznemu tworowi. Lisowczyk W Niemczech skrajna prawica nigdy nie zdobędzie są następujące: Poznań to niemieckie miasto, które nam ukradziono a potem dano jakiemuś sztucznemu Schmidt, Monachium 1923 Zielony2009 Poznań był niemiecką własnością tylko przez 125 stricte polskie naród Ukraiński tak samo jak ich Państwo został wymyślony pod koniec 19 wieku na skutek ideologii nacjonalizmu. Lisowczyk Każdy naród został kiedyś wymyślony. Historia nie stoi w miejscu. Zresztą państwa narodowe to dopiero XIX wiek. Odmawiać Ukrainie prawa do własnej narodowości jest niedorzeczne. Myszkin_filmweb Opinia Narodu zostało wymyślone w 19 wieku a nie sam Naród Polacy istnieją od 10 wieku kiedy to za czasów Bolesława Chrobrego po raz pierwszy pojawiła się nazwa Naszego kraju - Polska. Świadomość bycia Polakiem miały przede wszystkim elity a nie ciemne chłopstwo. Bolesław Chrobry bije swoje polskie denary z wizerunkiem orła. Jakoś nie pamiętam, żeby Ukraińcy istnieli w 10, 11, 12 czy 15 wieku. Ukraińcy to przede wszystkim Rosjanie, którzy po podboju Rusi Kijowskiej kilkaset lat później stworzyli własny dialekt języka ruskiego, własną kulturę i literaturę. To jeszcze nie powód, żeby za darmo dawać tym chamom taki kawał pięknej ziemi. Lisowczyk Bez niepodległej Ukrainy nie ma niepodległej Polski, a bez niepodległej Polski nie ma niepodległej Ukrainy. Myszkin_filmweb Szanowny istniała bez niepodległej Ukrainy w 16, 17 i 18 traciła niepodległość przez:- brak reform - magnacką prywatę oraz zdradę- zniszczenia wojenne w 17 oraz 18 wieku- działania zaborców. Rozbiory były aktem nielegalnym. Lisowczyk Szanowny kolegojest XXI wiek i sytuacja geopolitycznia jest inna. I i II wojna światowa (szczególnie pierwsza) zmiotła wszystko. Polska nie miała wokół siebie państw buforowych, a teraz ma. Szach mat, Ja wiem, że antyukraińskie mokre sny nie pozwalają myśleć racjonalnie. Na szczęście polska polityka zagraniczna uznaje "Bez niepodległej Ukrainy nie ma niepodległej Polski, a bez niepodległej Polski nie ma niepodległej Ukrainy."Amen Myszkin_filmweb Należy dodać, że Ukraina tylko żółto-niebieska, a nigdy czerwono-czarna. Lisowczyk Przez większą część XVI wieku ziemie obecnej Ukrainy należały do utracie lewobrzeżnej Ukrainy w połowie XVII wieku RON (bo nie Polska) przestała być istotnym podmiotem stosunków 1717 RON jest już tylko de facto rosyjskim protektoratem. Od 1764 już nie de facto, tylko de jure. Lisowczyk Oczywiście że istnieli. I w X wieku i później. Nazywali się wtedy Rusinami, tak jak obecni Polacy nazywali się Polanami. Ich państwo a w zasadzie olbrzymie centrum cywilizacyjne nazywało się Ruś Kijowska. Rurykowicze bili nawet złote monety. Utrzymywali rozległe kontakty z zarówno z Północą - Skandynawią, jak i Południem - Bizancjum. Ruskie centrum cywilizacyjne najpierw przesunęło się na północ, do Nowogrodu a następnie do Moskwy. Czy możesz mi łaskawie podać datę podboju RUSI KIJOWSKIEJ przez WKM lub przez Rosję. Bo z tego co wiem to Rosja razem z Polską (a w zasadzie z RON) dokonały rozbioru Ukrainy w roku 1667 i potwierdziły traktatem pokojowym w roku 1686 (piszę z pamięci, daty mogłem pomylić). Tyle że nie było już Rusi Kijowskiej a unia RON, składająca się z dwóch podmiotów: Korony i WKL. Kiedy Brytyjka polskiego pochodzenia pojechała do Egiptu i odbiła z rąk męża córeczkę, przewożąc ją na fałszywym, polskim zresztą paszporcie, stała się w Wielkiej Brytanii bohaterką. Alex Abou-El-Ella, czyli Aleksandra, bo o niej mowa, poznała swojego męża, Egipcjanina Mustafę, w supermarkecie, gdzie pracowała. Pobrali się, urodziła córeczkę Monę. Małżonkowie przestali się dogadywać, co różni specjaliści tłumaczą zbyt wielkimi różnicami kulturowymi. Mąż zabrał dziecko, informując, że jedzie w odwiedziny do znajomych, i wyjechał do Egiptu. Zrozpaczona matka szukała pomocy na policji i w Agencji ds. Zwalczania Przestępczości Zorganizowanej. Nie byli w stanie jej pomóc. Skontaktowała się więc z Donyą Al-Nahi, znaną pod pseudonimem Jane Bond - brytyjską pisarką znaną z tego, że angażuje się w pomoc arabskim kobietom odzyskać ich dzieci. Wyjechała z Alex do Egiptu, przebrały się w muzułmańskie tradycyjne stroje kobiece i odnalazły Monę. Uprowadziły ją, gdy dziecko z nianią wracało z przedszkola. Sytuację tę brytyjskie media widzą jako desperacką akcję matki, która walczy o swoje dziecko i odbiera to, co jest jej, i to jest w tle dzwoni stereotyp, przez który my, nowocześni ludzie z Europy, postrzegamy żony arabskich mężczyzn, okutane w burki, jako uciśnione niewolnice, więc każdy tego typu akt przyczynia się też do ich wyzwolenia się spod patriarchalnego typu sytuacje również w Polsce są znane, choć niekoniecznie głośne. Kobiet, ze zrozumiałych przyczyn nie lubią się chwalić tym, że kiedyś zakochały się w smagłym czarnookim Arabie, nieważne, czy to Egipcjanin, Irakijczyk, Turek, czy Jemeńczyk, a po ślubie okazało się, że jest on zupełnie inny, że przeszkodą stają się religia, rodzina i mnóstwo innych rzeczy. Kobiety stosują więc przemyślne fortele, jak wyrwać się ze świata, którego nie rozumieją, od faceta, który jest im głęboko obcy, i uratować dzieci. Ale to jedna strona medalu. Wyobraźmy sobie sytuację, w której zwykłe polskie małżeństwo rozstaje się i mama postanawia wyjechać z dzieckiem do Australii. Nie wyobrażam sobie, że normalny, kochający ojciec nie będzie walczył o dziecko i być może uciekał się do jakichś forteli, aby z nim być. Znam też inne przypadki - znajoma zakochała się w Turku, zaszła z nim w ciążę, ale polskie władze deportowały go z kraju. Kobieta walczyła z urzędnikami i nic nie wskórała. Urodziła córeczkę, która do dziś nie wie, kto jest jej biologicznym ojcem. Jakiś czas temu, będąc w Kairze, spotkałam Polkę, która była tłumaczką przewodnika w Muzeum Egipskim. Piękna, wysoka, długonoga blondyna w O Boże, wyszłaś za mąż za Egipcjanina? To straszne. Jak on cię musi traktować - biadoliły nad nią turystki. A ona uśmiechała się Wiele z pań może mi pozazdrościć. Mam kochającego męża, po studiach, otwartego, nowoczesnego, który traktuje mnie jak księżniczkę, spełnia wszystkie moje zachcianki, cieszy się, że jestem ambitna i chcę pracować, wspiera mnie, mieszkam w wielkim domu, a właściwie pałacu z ogrodem, w którym do swojej dyspozycji mam służących - odpowiedziała. Turystki zacisnęły pod artykułami o desperackiej Alex z Wielkiej Brytanii, jakie ukazały się w polskim internecie, nie ma, czego zresztą można się było spodziewać, znając polskich internautów, pochlebnych komentarzy. Jest tylko wiadro pomyj: "Puściła się z Arabem i ma za swoje" - to chyba najłagodniejsza wypowiedź, trzymająca się zresztą w mocno osadzonym u nas stereotypie. Internauci rozprawiają o tym, jakie to Polki są głupie, że dają się złapać na piękne oczy i słówka i znane są z tego, że zakochują się w "ciapakach" czy "ciapatych", jak na muzułmanów mówi się w Wielkiej z wieloma kobietami, które nawiązały bliskie relacje z mężczyznami wyznającymi islam, pochodzącymi z krajów arabskich. I były to różne rozmowy, czasem żartobliwe, kiedy słyszałam: - No wiesz, po tym, co przeżyłam z moim Turkiem, nie wyobrażam sobie spać z nieobrzezanym Michalik, która wyszła za mąż za Tunezyjczyka i była jego żoną przez dwanaście miesięcy, całą tę sytuację widzi zupełnie inaczej. - Mam wrażenie, że po 11 września nagle wszyscy spojrzeliśmy w stronę tamtych krajów, którymi dotąd niezbyt się interesowaliśmy. Wcześniej przeciętny Polak kojarzył Arabów z baśniami tysiąca i jednej nocy, wielbłądami, pustynią, ludźmi w turbanach albo z wakacyjnym kurortem. Po słynnych zamachach nasza uwaga została skierowana w ich stronę i panuje ogólne przekonanie, że każdy z tych ludzi ma w piwnicy trotyl, że są groźni i religijnie nachalni - mówi Alina. Zgadza się, że w tym wszystkim tkwi też ten stereotyp okutanej arabskiej kobiety, a już nie daj Boże Polki, która wyszła za mąż za Araba i jest zniewolona przez swego męża. Tymczasem ona doświadczyła, że w takich związkach liczy się mnóstwo drobiazgów, które należy poznać. Bardzo często to, jak układa się relacja między europejską kobietą a arabskim mężczyzną, bez względu na to, czy on mieszka w Europie, czy z żoną w swoim kraju, zależy od wielu czynników: od jego charakteru, od rodziny, z jakiej się wywodzi, od kraju, w którym mieszka. Dopiero gdzieś tam na szarym końcu pojawiają się prawo i przyznaje, że kobiety, wchodząc w takie związki, często niewiele wiedzą o kręgu kulturowym, z którego wywodzi się ich wybranek. - Spotykałam kobiety, które miały romanse z chłopcami stamtąd, i czułam, że one nie mają zielonego pojęcia, w jaką kulturę wchodzą. On jest piękny, spontaniczny, świat wokół niego gwarny i kolorowy. Tamtejsi panowie są temperamentni, więc to egzotyka, która pociąga, ale nie zawsze idzie za tym coś głębszego. Jeśli spojrzymy na mieszane związki z pogranicza kultur i jeśli są to ludzie światli, i na przykład razem studiowali, to często tworzą udane relacje. A jeśli związki się rozpadają, to przyczyny bywają podobne do tych, na podstawie których rozpadają się związki w ogóle - w Tunezji mieszkała przez trzy lata. - Miałam 19 lat, kiedy go poznałam, na wakacjach. Za mąż wyszłam, gdy miałam 21 lat. Mężczyźni stamtąd są spontaniczni, roztańczeni, czego Polkom trochę brakuje u naszych mężczyzn. To ta pierwsza warstwa, która nas pociąga. Ze mną było podobnie. Poza tym mężczyźni stamtąd natychmiast wprowadzają cię w swoją rodzinę, bardzo lubią dzieci. Na młodej dziewczynie robi to dobre wrażenie. Myślę, że to też może być moment, kiedy dziewczyny nabierają poczucia bezpieczeństwa - uważa Alina. Ale tu właśnie powinny się włączać czujność i dobra obserwacja. Taniec godowy w krajach arabskich potrafi dziewczynom zawrócić w głowie, mężczyźni obsypują je prezentami, kwiatami, są nauczeni prawienia kobietom komplementów, adoracji. Ale trzeba zwyczajnie obserwować, jak zachowują się w relacjach z braćmi, z rodzicami, jak traktują swoją matkę i siostry. Dziś widzi, że dla niej to była zwykła młodzieńcza miłość, która mogłaby się przydarzyć równie dobrze z chłopakiem z Madrytu, Gdańska czy Warszawy. To była wzajemna fascynacja, byli młodzi i doszli do wniosku, że coś z tym trzeba Tunezyjczyk pochodzi z miasta, gdzie turystyka jest mocno obecna, więc wszyscy tam byli obyci z ludźmi, kobietami z innych kręgów kulturowych. Jego rodzina przyjęła ją bardzo Była to dość tradycyjna rodzina średniej klasy. Tam jest tak, że te rodziny często siedzą na kupie, trudno jest więc nie być przedstawioną ciotce czy wujkom, jeśli oni ciągle tam bywają. Spotykasz siostry i braci z ich rodzinami, dziećmi, zatem - chcąc nie chcąc - po trzech wizytach zna się już wszystkich. Rodzicom nie przeszkadzało, że jestem Europejką, być może wiązało się to też z tym, że nie nosiłam się zbyt ekstrawagancko, byłam otwarta na nowy język, ludzi. Zostałam wychowana w duchu szacunku do innych kultur, starałam się zachowywać delikatnie, a jednocześnie obserwować, jak oni się zachowują. Z tym też się wiąże kupa różnych zabawnych sytuacji. Na przykład z jedzeniem. U nas, kiedy gość dostaje obiad i ze smakiem zje do końca, to jest mile widziane przez gospodarzy. W Tunezji jest tak, że dla własnego dobra bezpieczniej jest nie dojeść, ponieważ jak wyczyścisz talerz, dostaniesz jeszcze raz tyle. Zanim złapałam ten mechanizm, musiałam się parę razy namęczyć - wspomina ze miała też problemu z zaakceptowaniem islamu. - Wyjechałam do Tunezji zorientowana w historii tego kraju, wiedziałam, czym jest islam, przeczytałam Koran i parę opracowań na ten temat - ją zaintrygował. Był odpowiedzią na te wszystkie mniejsze religie, które tam panowały wcześniej. - Prorok Mahomet przyniósł pewien porządek. Nam wydaje się, że kobiety mają tam gorzej, tymczasem wielu naukowców badających Koran i dawne obyczaje twierdzi, że wcześniej sytuacja kobiet na tych terenach wcale nie była lepsza, przede wszystkim dlatego, że wiele spraw nie było usankcjonowanych. Koran jest księgą ustaleń społeczno-prawnych, dokładnie opisuje, co robić w przypadku rozwodów (Koran je dopuszcza), jak zaopiekować się wdowami. Spodobała mi się prostota przekazu. Islam jest najmłodszą z trzech religii Księgi. Kiedy przeciętny chrześcijanin usłyszy fragment Koranu, często myśli, że to Biblia, bo to bardzo podobny styl, język, metaforyka, ale brzmi bardziej współcześnie. Mojżesz, Abraham i inne postaci ze Starego Testamentu są dla muzułmanina, podobnie jak dla Żyda, święte. Ale również z dużym szacunkiem Koran wyraża się o Jezusie, o jego matce Maryi, która jest jedną z ważniejszych postaci Koranu. Wszystkie te rzeczy związane z dzieleniem się, czynieniem dobra, te podstawy moralne, które towarzyszą wszystkim religiom na świecie, w Koranie również są obecne. To mądra księga, pięknie napisana, traktująca o wielu dobrych i ważnych rzeczach. I takich ludzi tam poznałam, choć nie chciałam być muzułmanką i nikt mnie do tego nie namawiał. Poznałam pełen przekrój muzułmanów, od bardzo bogobojnych i tradycyjnych, po wierzących i niepraktykujących. Byli też i tacy jak ci państwo, u których wynajmowałam mieszkanie: on był doktorem weterynarii, ona kosmetyczką w hotelu. Masowała otyłych Niemców, dotykała ich ciał, chodziła ubrana w mini, ale jednocześnie była przykładną żoną, matką, niezwykle uczciwą kobietą. I modliła się pięć razy dziennie. Parę razy zdarzyło mi się wejść do niej, by o coś zapytać, i natknąć się na chwilę jej modlitwy - jest o tyle specyficznym miejscem, że jest to jeden z najbardziej liberalnych krajów muzułmańskich. - Tam nie czuje się zmuszania do religii. Oczywiście starsi ubolewają, że młode Tunezyjki nie chcą już chodzić przewiązane chustami, że wystawiają piersi na wierzch, wkładają obcisłe dżinsy, że ludzie sypiają ze sobą przed ślubem. Ale skojarzyło mi się to ze starą Polską. Wystarczyłoby się cofnąć o półtora, dwa pokolenia i zobaczyć, że u nas było podobnie. Starsi ludzie też krytykowali młodych za nadmierne rozluźnienie obyczajów - mówi dłużej mieszkała w Tunezji, tym bardziej widziała, jak dużo jest tam kontrastów. - Rzeczywiście są rodziny, w których dziewczyna trzymana jest krótko, bracia i ojciec mają dużo do powiedzenia, rodzina życzy sobie, by nie chodziła nigdzie sama i ubierała się przyzwoicie. Ale jest też wielu rodziców, którzy posyłają swoje córki na studia, chcą, by poznawały świat, a kiedy ona poznaje chłopaka, przedstawia go rodzinie, chodzą ze sobą. Może wciąż jeszcze rzadkością jest sytuacja, kiedy młodzi ludzie bez ślubu wynajmują razem mieszkanie. Ale zauważyłam też, że młode dziewczyny z Tunezji bardzo chętnie wybierają na studia miejsca odległe od rodzinnego domu. Po to, żeby sobie poszaleć. I one rzeczywiście używają życia, specjalna krzywda im się nie dzieje - Polki pociąga w mężczyznach z krajów arabskich? - Mężczyźni są temperamentni, w gorącej wodzie kąpani, stąd też szybko spostrzegłam, że trzeba uważać na przykład ze sprośnymi dowcipami, dlatego że oni wtedy brną dalej. Podobnie jest Polsce z pijanym mężczyzną, trzeba pilnować pewnych tematów, bo może zrobić się nieprzyjemnie - jaki wzięła z Tunezyjczykiem, odprawiany był tradycyjnie w tradycji koranicznej, ale bez wielkiej pompy. - Jako panna młoda przybyłam do domu rodziców przyszłego męża, rodzina zapytała grzecznie, czy chciałabym się przebrać w strój ludowy z regionu. Suknia, nakrycie głowy, to wszystko sporo ważyło. Tunezja jest krajem, który sięga do własnych korzeni, nie tylko arabskich, ale berberyjskich, pustynnych, miałam więc na głowie coś na kształt przepasko-turbanu, szata obszerna niczym karton, do tego zdobione buty, oczywiście henna na dłoniach, dużo też świadkowie, na ślub przybyli panowie z urzędu, odmówili formułkę z Koranu. Państwo młodzi podpisali dokumenty, były śpiewy, trochę tańców, to było w sumie ekonomiczne wesele, Alina widziała potem o wiele bardziej kolorowe i po ślubie nie zamieszkali razem z rodzicami, bo już wcześniej wynajęli sobie własne mieszkanie i ślub w sytuacji mieszkalnej niczego nie zmienił. Mimo że jej tunezyjski teść był osobą niezwykle wierzącą, z tytułem, tak zwanym hadjim, osobą, która raz w roku udaje się z pielgrzymką do Mekki. - Przy okazji handlował tam tkaninami, łączył więc przyjemne z pożytecznym. Ale rodzice mojego męża nigdy nie naciskali, żebyśmy się pobierali, nasz ślub wynikał z tego, że chcąc tam mieszkać i pracować, czekały mnie ciężkie procedury wizowe, a że chcieliśmy być razem, postanowiliśmy ugotować dwie pieczenie na jednym ogniu. Jej małżeństwo nie przetrwało, ale, jak podkreśla Alina, nie chodziło o różnice kulturowe. - Przyczyny były podobne do tych, z powodu których w ogóle rozstają się pary. Trudno mi dziś znaleźć coś konkretnego. Przede wszystkim to była wakacyjna miłość, która niepotrzebnie została sformalizowana. Moja osobista wolność nie była nigdy w żaden sposób ograniczana przez partnera. No, może nie do końca rozumiałam wtedy, że jeśli ktoś mówi coś podniesionym głosem i mocno gestykuluje, to nie oznacza, że mam to brać do siebie. Taki temperament. W pierwszym okresie związku jeszcze nie pracowała, więc było dla niej dość kłopotliwe, kiedy musiała prosić go o pieniądze na swoje Byłam dziewczyną z europejskiego domu, w którym kobieta chodzi do pracy i jest niezależna. Nie byłam nauczona, by funkcjonować w ten sposób. Zrozumiałam ten układ wiele lat później. Zaobserwowałam, że mężatki, które nie pracują, i mówię tu o przeciętnej arabskiej rodzinie, są dość wymagające, i to jest im naturalnie przypisane, że mąż musi zabezpieczać byt żony i dzieci. Polskie kobiety pracują na kilku etatach, starając się utrzymać rodzinę, nierzadko utrzymują też swoich mężczyzn, potem jeszcze masa zajęć domowych i codzienne decyzje do podjęcia - w Tunezji ten model to unikat - mówi i dopowiada: - W tradycyjnym arabskim małżeństwie, jeżeli żona chce jechać do swojej mamy, która mieszka, powiedzmy, kilkadziesiąt kilometrów dalej, to oczywiście ustala to z mężem, ale zupełnie nie musi się martwić o mąż załatwia transport, zadba, aby nie pojechała tam z pustymi rękami, a jeśli ona przedtem stwierdzi, że ma brzydkie buty, to i nowe buty jej na ten wyjazd kupi. - Podobnie jest ze strojami na wesela czy imprezy. Zawsze mnie zadziwiało, że te panie domu na weselach wyglądają jak gwiazdy, ale właśnie dlatego, że one nie miały problemu, by tego od męża wymagać. Czasem to mi tych mężczyzn było szkoda, bo rzeczywiście ciężko pracowali. Warte uwagi jest też coś, z czym wciąż mamy problem w Polsce, gdzie tak wielu ojców nie płaci alimentów na swoje dzieci. Tam nawet po rozwodach jest to kulturowym obciachem. To jest zresztą zapisane w Koranie: mężczyzna bez względu na to, czy jest z żoną, czy nie, musi o nią i o dzieci zadbać. No, ale ja się wtedy kiepsko z tym czułam, ta moja europejska dusza wylazła - to nie jest rzecz przyjemna, ale ich odbył się w zgodzie i przy wzajemnym szacunku. Mieli adwokata, wszystko odbyło się ekspresowo, bo nie było dzieci ani majątku do podziału, była obopólna zgoda co do rozejścia się. - Dzisiaj z byłym mężem mam bardzo rzadkie, choć ciepłe relacje, teraz już przez internet. Poznałam jego obecną żonę, to piękna, nowoczesna Tunezyjka, jest ekonomistką, czasem wymieniamy się zdjęciami naszych dzieci. Kiedy moja mama pojechała do Tunezji na wakacje, jego rodzina przyjęła ją niezwykle serdecznie, pięknie ją ugościli. Od swego eksmęża usłyszałam: Ty zawsze będziesz naszą rodziną i w niej pozostaniesz. To było bardzo miłe - dodaje Alina. Jej historia zaprzecza schematowi żony Araba, ale - jak mówi Alina - podstawą jest to, żeby kobiety dobrze obserwowały kandydatów na mężów i rodziny, do których wchodzą. - Spotkałam w Tunezji Szwajcarkę, która miała kłopoty, chciała uciekać z dziećmi, wykradać je, miała trudnego męża. Spotkałam Polkę, która żaliła się, że jest od męża we wszystkim zależna. Ale ona nie znała języka, źle się tam czuła, a jednak zdecydowała się z nim tam pojechać. Nie wychodziła z domu, nie pracowała, nie znała innych ludzi i swoich praw. Kobiety mówią czasem, że mąż w jego własnym kraju bardzo się zmienia. Pewnie coś w tym jest, bo ci mężczyźni u siebie czują się bardziej kobiet, które wyszły za muzułmanów, po czym w małżeństwie następuje rozdźwięk, nie są regułą. W Polsce też małżeństwa wyrywają sobie dzieci, znamy różne straszne historie, no i te, w których główną rolę gra alkohol. W arabskich krajach nie ma tego problemu, a jeśli już, choć rzadko, to jest to społecznie Zgoda, to jest inna kultura, mocno patriarchalna, ale za nią idzie obowiązek zapewnienia kobiecie i rodzinie bezpieczeństwa, także materialnego, a to wielka odpowiedzialność. I to jest przeciwwaga dla różnych złych rzeczy. Mężczyźni czują się wyjątkowo mocno związani ze swoimi dziećmi, podchodzą do nich bardzo emocjonalnie, rodowo. I być może stąd bierze się ich zaborczość - zaznacza niej trzy lata, które spędziła w Tunezji, są czasem, do którego chętnie wraca. Spotkała tam ludzi otwartych, życzliwych, pomocnych, pamięta łzy przyjaciół, gdy powiedziała im, że chce wracać do Europy. - Wiem, że kiedy tam pojadę, znów spotkam rodzinę. Babcie pewnie naładują mi trzy talerze kuskusu z baraniną i upieką upiornie słodkie ciasteczka. Włączą mi telewizor z egipskim serialem i będą mnie pytać o moje dziecko, rodziców, o mój kraj. O uczuciu, jakim zapałała do Muchtara, opowiada urodzona w Gdańsku Nadia Hamid. Swoją ucieczkę ze świata islamu kobieta opisała w książce „Gorzka pomarańcza”. Zacznijmy od końca. Po ośmiu latach lądujesz na lotnisku w Warszawie, Libię, poniżającego na każdym kroku męża Muchtara i gorący arabski klimat zostawiłaś daleko w tyle. Tak kończy się „Gorzka pomarańcza“. A co się dzieje potem? Potem stało się bardzo, bardzo dużo. Myślałam, że skoro już dotarłam do kraju, to wszystko stanie się łatwiejsze. Ale tak nie było. Mój małżonek przyjechał za mną do Polski. Nic więcej nie powiem. Być może napiszę drugą część, wtedy zdradzę, co było dalej. Co takiego Polki widzą w Arabach? Czym potrafią je zauroczyć? Śniada cera i egzotyczne pochodzenie wystarczą, żeby kobieta straciła głowę?Wtedy, kiedy poznałam Muchtara, w Polsce nie było ani tak pięknie, ani kolorowo. Do tego nie było takich środków przekazu, nie było internetu. Mało mówiono na ten temat, nie ostrzegano, że związek z Arabem może źle się skończyć. Muchtar i jego koledzy byli inteligentni, dobrze radzili sobie na studiach. Myślę, że ta odmienność kultur, ich piękne słowa, przyrzeczenia, które składają, zafascynowałyby każdą dziewczynę. Czym różnili się od polskich chłopców?Najpierw podkreślę, że oni bardzo szybko się aklimatyzowali i szybko uczyli się polskiego. A do tego pięknie mówili o miłości. Ich język jest bardzo rozbudowany, pokazali, że o miłości można mówić na wiele sposobów. Polacy takich słów nie używali. Jako młoda dziewczyna postanowiłaś, że zostaniesz żoną Muchtara, zgodziłaś się na wyjazd do Libii, czyli jego rodzinnego kraju. Nie miałaś żadnych wątpliwości? W zasadzie nie. Dla mnie wtedy liczyła się tylko ta miłość, uczucie, które tak nagle się pojawiło. I jeszcze to, żeby rodzina się złączyła, bo nasze pierwsze dziecko już było na świecie. Pamiętam jednak, że w ostatnich dniach przed wyjazdem czułam lęk. Tak, jakby jakiś głos podpowiadał mi, że przecież nie znam tego kraju, nie znam ludzi, którzy tam żyją. Znam tylko jednego konkretnego człowieka i jego opowieści. Jednak wierzyłam mu bezgranicznie, a on zapewniał mnie, że będzie dobrze i że jego rodzina przyjmie mnie z szeroko otwartymi ramionami. W końcu nastąpił ten pamiętny dzień...Przyleciałam w jednym z najbardziej gorących letnich miesięcy. Kiedy tylko otworzyły się drzwi samolotu, od razu buchnął ogromny żar. Nie mogłam złapać tchu. Ale to był tylko klimat. To, co zauważyłam, a w zasadzie czego nie zauważyłam, to brak kobiet. Na zewnątrz prawie ich nie było. Czasem tylko któraś przemknęła, szczelnie okryta. Już przy powitaniu mężczyźni z rodziny mojego męża traktowali mnie jak jego własność, na którą nawet popatrzeć nie wypada. Oni tam nie patrzą kobietom w oczy. Kobiety też nie mają prawa patrzeć w oczy mężczyznom. One muszą spuszczać wzrok. To takie dziwne dla nas, bo kiedy ktoś się wita i nie patrzy w oczy, to myślimy, że ma coś do świadoma tego, jak w Libii traktowane są kobiety? Wiedziałam tylko tyle, ile powiedział mi mąż. A powiedział mi bardzo mało. Wszystko przedstawiał mi w pozytywnych barwach, o islamie mówił jako o religii sprawiedliwej dla obu płci. Podkreślał, że Libia pełna jest dobrych ludzi. Ale okazało się, że życie z religią i obyczajami, które traktują kobietę tak, a nie inaczej, jest bardzo język?Język też jest bardzo trudny! Jadąc do Libii, nie znałam ani słowa. Powoli zaczynałam rozumieć w tym języku, potem odważyłam się sama mówić, aż w końcu przylgnęła do mnie opinia, że mam za długi język, że za dużo gadam. Jak się nauczyłaś arabskiego?Jak człowiek musi, to się nauczy. Uczyłam się od rodziny i od moich koleżanek. Miałam tam koleżankę Amerykankę i Rosjankę, jak się spotykałyśmy, przechodziłyśmy na arabski, mimo że rosyjskiego uczyłam się jeszcze w podstawówce, a angielskiego też trochę liznęłam. Rozmawiałyśmy, żartowałyśmy. Ale to było bardzo spotkałaś kobiet, które się buntują? Nie krzyczą głośno, że chcą mieć takie same prawa co mężczyźni? One są tak wychowane. Od małego tłumaczy się im, jaką pozycję mają zajmować. Nigdy nie wyjdą przed szereg, nie zajmą wyższej pozycji niż mężczyzna. Nie próbują nawet myśleć, że można coś zmienić. Chociaż były takie, które pomieszkiwały w Europie i one widziały, że można inaczej żyć. Kiedy wróciły do Libii, stawały się buntowniczkami, ale były postrzegane jako złe kobiety - to po pierwsze, a po drugie - było ich naprawdę niewiele. Spotkałam jedną taką kobietę, wiele się od niej nauczyłam. Jej ojciec pracował w ambasadzie we Włoszech i ona bardzo długo też tam mieszkała, w zasadzie tam się wychowała. Jej mentalność była zupełnie inna niż typowych libijskich kobiet. A kobiety, które przyjeżdżały z innych krajów, chociażby z Polski? Jak sobie radziły?Zdarzają się kobiety, które mówią, że jest im tam dobrze, że wszystko jest OK. Nawet przed samą sobą, a tym bardziej przed innymi nie chcą przyznać, że jest inaczej. Takie przyznanie się traktują jak rodzaj porażki. Tymczasem ich życie to jeden wielki kompromis, wielkie poświęcenie. Ja też mówiłam, że jest w porządku, że jest mi w Libii dobrze. Nie chciałam martwić swoich rodziców, zresztą oni byli przecież za daleko, żeby mogli mi pomóc, cokolwiek zmienić. Tam nic się nie dzieje bez woli męża. Nie miałam prawa wrócić do Polski. Nie, inaczej: ja mogłam to zrobić, ale sama, bez dzieci. Jakie były tam Twoje obowiązki jako żony? Co kobieta musi tam robić?Wszystko! Obowiązki w domu to obowiązki tylko i wyłącznie kobiety. Mężczyzna co najwyżej robi zakupy. Dom, dzieci, przygotowywanie posiłków, przyjmowanie gości - tym wszystkim zajmuje się kobieta. Tam nie ma było się nauczyć gotować tak jak Libijka?Niektóre potrawy były bardzo egzotyczne, na przykład z mięsa wielbłądziego. Gotowałam, bo musiałam, nie za bardzo chciałam je jeść. Ale miałam o wiele większe problemy. Domyślam się, że ich główną przyczyną był mąż...Zaczął być innym człowiekiem. Do tej pory nie mogę sobie uświadomić, że człowiek może się tak nagle i tak radykalnie zmienić. Z czułego romantyka przekształcił się w agresywnego tyrana. W Polsce chciałam spędzać z nim każdą minutę, tęskniłam, kiedy nie mogliśmy się spotkać. W Libii było mi najlepiej wtedy, kiedy Muchtara nie było w domu. Zaczął postępować w taki sposób, w jaki tam wszyscy postępują. Przed wyjazdem ludzie mi mówili: „nie znasz go, on się zmieni”. Ale ja się tylko denerwowałam, krzyczałam: „jak to się zmieni, gadacie bzdury!”. Okazało się, że to oni mieli rację.

dlaczego arabowie lubia polki